Fernando volgde zijn geneeskunde opleiding aan de Universiteit van Lissabon en specialiseerde zich in eerste instantie tot psychiater. Omdat hij zich al snel realiseerde dat werkelijke voortgang in de neurowetenschappen een beter begrip van de onderliggende basale processen vereiste, specialiseerde hij zich verder in de neurofysiologie in Londen. De politieke situatie in Portugal dwong hem om tot na de Anjerrevolutie zijn heil in het buitenland te zoeken. Hij trad in dienst bij het Instituut voor Medische Fysica van TNO in Utrecht alwaar hij promoveerde onder leiding van prof. Storm van Leeuwen en prof. van der Tweel. In de zeven jaar tot aan de sluiting van dit Instituut was hij groepsleider van de Brain Research groep aldaar.

In 1980 werd Fernando benoemd tot hoogleraar Algemene Dierfysiologie aan de Universiteit van Amsterdam, een functie die hij bekleedde tot zijn pensionering in 2000. Fernando was een begenadigd docent en speelde een sleutelrol in het onderwijs in de Biomedische Wetenschappen en het vormgeven van de Psychobiologie Bachelor aan de UvA. Tijdens zijn loopbaan ontpopte hij zich als een inspirerend begeleider voor meer dan 65 promovendi. Ook was hij een van de grondleggers van de Onderzoeksschool Neurowetenschappen Amsterdam en stond aan de basis van de UvA Research priority area Amsterdam Brain and Cognition.

Naast zijn baan aan de UvA was Fernando actief als deeltijdhoogleraar aan de Universiteit Twente en als wetenschappelijk directeur van de Stichting Epilepsie Instellingen Nederland te Heemstede. Fernando was lid van de KNAW. Na zijn pensionering was hij nog lange tijd bijzonder hoogleraar in Lissabon en in Porto en speelde hij een cruciale rol bij de opbouw van het neurowetenschappelijk onderzoek en onderwijs in Portugal. Zijn grote maatschappelijke betrokkenheid blijkt uit een groot aantal nevenfuncties die hij buiten de academische wereld vervulde.

Fernando was een uitzonderlijk breed geörienteerde wetenschapper met een sterke interesse in de relatie tussen de hersenen en mentale processen, in het bijzonder de plastische eigenschappen door middel waarvan hersennetwerken kunnen leren en zich aanpassen aan veranderende omstandigheden. Hij deed baanbrekend onderzoek naar de mechanismen die aan electrische hersenritmes ten grondslag liggen en naar hersennetwerken die geheugen, zintuiglijke informatie, motivatie en gedrag met elkaar verbinden. Onderzoek naar de fundamentele oorzaken en nieuwe diagnostische technieken van epilepsie was gedurende zijn gehele carriere een speerpunt. Zijn productiviteit kwam tot uiting in meer dan 400 publicaties. Een van zijn standaardwerken is het Handbook Electroencephalography dat hij samen met Niedermeyer redigeerde. Grote internationale waardering voor zijn werk blijkt onder meer uit zijn eredoctoraten te Lissabon, Porto, Helsinki en Rennes. Fernando was Ridder in de Orde van Nederlandse Leeuw en Officier in de Orde van Santiago da Espada.

Fernando zal voortleven in onze herinnering vanwege zijn heldere denkvermogen, maar ook zijn menselijke warmte en inspiratie waarmee hij medewerkers en studenten omringde. Hij zal in ons voortleven door zijn maatschappelijke betrokkenheid en natuurlijke, morele houding waarmee hij iedereen van onbaatzuchtige, wijze raad voorzag. Ons medeleven gaat uit naar zijn vrouw Carlota, kinderen en kleinkinderen.

We zullen Fernando missen.